Kvikmyndafræðiárið

Þegar skólaárið hófst vissi ég ekki mikið hvað ég væri að fara út í í Kvikmyndafræðinni. Ég vissi þó að ég myndi gera einhverjar myndir, horfa á einhverjar myndir og svo blogga eitthvað smá. Ég taldi þetta því vera þægilegt og skemmtilegt fag sem tæki ekki mikinn tíma frá öðru námi.

Bloggið var umfangsmeira og tók meiri tíma en ég hafði búist við. Ég hef þó ágætlega gaman af því að skrifa þannig að þegar ég dreif mig af stað í að blogga þá gekk það oftast ágætlega. Vesenið var að fá sig til að byrja í stað þess að falla í hina tímabundið skemmtilegu grifju frestunaráráttunnar. Ég tel þó að það kerfi að skipta stigunum niður á mánuði sé mun skilvirkara og þægilegra, fyrir bæði nemendur og kennara, en að hafa bara einn stóran lokafrest. Veit allavega að ég hefði setið sveittur fyrir framan tölvuna að skrifa búnkana af bloggum síðustu vikurnar og þá man maður bara ekki nógu mikið um myndirnar. S.s. umfangið kom mér á óvart en fyrirkomulagið gott.

Þessi er sáttur með bloggið sitt. Þetta er nú samt ekki ég.

Bóklegu tímarnir voru ágætir. Nokkrir fyrirlestrar voru þreytandi og þá sérstaklega tíminn þegar við fórum 5 sinnum í gegnum sama atriðið úr Notorius, það sveið. Fyrirlestrar nemenda eru nauðsynlegur hluti bóklegu tímanna og þótt að fyrirlestrar mínir hafi ekki verið upp á neinar tíur þá lærði maður mikið af gerð þeirra. Sérstaklega lærði maður þó af fyrirlestrum hinna nemendanna. Mjög gaman var að fá innsýn inn í fjölbreytta kvikmyndagerð fyrr og síðar í gegnum þessa fyrirlestra. Heimsóknir frá leikstjórum voru einnig frábær tilbreyting og gaman er að sjá hversu jákvætt fólk er til þess að mæta. Sérstaklega var heimsókin frá Valdísi Óskarsdóttur skemmtileg en það finnst mér líklega bara því hún var skemmtilegust.
Í vetur finnst mér ég hafa kynnst handritaskrifum og klippingu ágætlega en það sem aðallega hefur breyst er að ég er farinn að horfa með gagnrýnni augum á kvikmyndir. Ég pæli í skotunum, hvar myndavélinni er stillt upp og hversu mikið er klippt í stað þess að sogast bara inn í myndinna án nokkurrar gagnrýni.

mikil gleði og hamingja ríkti í tímunum í vetur eins og sjá má á þessari mynd

Það er einn hlutur sem ég vil gagnrýna og það er kostnaður. Mér finnst allt í lagi að fara í bíó við og við og ætla ekki að gagnrýna það. En að kaupa 3 bækur fyrir þetta fag fannst mér vera of mikið og held ég að flestir séu sammála því. Mér finnst að nemendur eigi að geta valið að nálgast efnið á netinu í stað þess að kaupa heila bók. Á ég þá aðallega við Film Directing Fundamentals sem mjög auðveldlega er hægt að nálgast á netinu. Annars held ég þó að glærurnar sem Siggi gerði dugi nokkurn veginn til þess að fá góða yfirsýn á efnið.

Of dýrt???

Skemmtilegasti hluti námskeiðsins er augljóslega kvikmyndagerðin sjálf. Að vinna í hópi vina að gerð einhvers sem maður hefur gaman að getur nánast ekki klikkað. Þó var það þannig með myndirnar eins og bloggið að oft var erfitt að byrja. Menn eru uppteknir á ólíkum tímum og annað slíkt. En þegar menn hittast til þess að pæla í handriti, fara svo og taka það upp og klippa það og sjá þannig hugmyndina þróast í raunveruleika, þá er gaman.

Bíómyndatímarnir eru fínir. Ég vil þó viðra þá hugmynd að breyta dagsetningu þeirra. Það er bara oftast þannig að í lok vikunnar þá langar mann bara heim til sín að hanga. Mótrökin eru þó þau að með þessu fyrirkomulagi tekur þetta ekki tíma af fólki sem þarf að læra undir próf í miðri viku. Aðalgallinn við bíótímana er þó að mínu mati að horft er á myndirnar á hátíðarsal. Þar eru stólarnir ekki þægilegir og maður nær einhvern veginn ekki að slappa af og njóta myndarinnar. Ég legg til að þessu verði breytt á næsta ári og í staðinn verði horft á myndirnar í Cösu kjallara. Þar getur myndast afslappaðri stemming. Nemendur myndu þá bara taka að sér að setja upp skjávarpann því margir eru í eyðu frá 14-15.

Besta myndin sem ég sá í tímunum í vetur myndi ég segja að væri Citizen Kane. Sú eftirmynnilegasta er þó án efa Man Bites Dog en henni tekst á undraverðan hátt að láta mann hlæja á milli atriða þar sem að manni blöskrar. Í henni eru atriði sem að ég mun ekki gleyma og voru alveg bara rosalega ógeðsleg… Sú leiðinlegasta er líklega Triumph des Willens. Þrátt fyrir það þá myndi ég ekki taka hana út af dagskránni því nauðsynlegt er að þjappa smá Nasistaáróðri inn í kollinn á menntaskólanemum. Að gríni slepptu þá þótti mér hún áhugaverð og passa ágætlega inn þar sem að 6. Bekkur lærir um Seinni Heimsstyrjöldina í Sögu.

Sú eftirminnilegasta

Í heildina séð er ég mjög sáttur með þennan áfanga og myndi hiklaust mæla með honum við alla sem hafa gaman af kvikmyndum. Vel er staðið að öllu, enda ekki við öðru að búast af Sigga Palla ;), og skil ég ekki ennþá hvernig Siggi fékk að kaupa Apple tölvu, góða myndavél og klippiforrit…

Takk fyrir gott ár, Anton Örn Elfarsson

Marathon Man

Horfði á myndina Marathon Man um daginn eftir ráðleggingar frá miklum kvikmyndafrömuði.
Myndin kom út árið 1976 og var leikstýrt af John Schlesinger. Aðalleikarinn Dustin Hoffman var tilnefndur til óskarsverðlauna fyrir leik sinn í henni.

Myndin fer ótrúlega hægt af stað. Okkur eru kynntir nokkrir karakterar en ekki sagt hvernig þeir tengjast innbyrðis. Sagan spynnst svo í nokkrum hlutum þangað til að myndin er sirka hálfnuð en þá tengjast hlutirnrir saman. Á þennan hátt er byggð upp spenna á tvennan hátt. Bæði vill áhorfandinn átta sig á því hvað mun gerast í hverri sögu en einnig hvernig þessar sögur og þetta fólk tengist svo saman.

Fyrstur er kyntur til sögunnar ungur maður að nafni Thomas Levy. Hann er sagnfræðinemi við Columbia háskólann og líf hans er ótrúlega rólegt og venjulegt. Hann er sonur frægs sagnfræðings sem framdi sjálfsmorð og fléttast það inn í myndina síðar. Næst fáum við að sjá frá aðeins eldri manni sem heitir Henry Levy (fáum þó ekki að vita nafn hans og áttum okkur því ekki á tengslum hans við Thomas). Sá vinnur fyrir einhvers konar leyniþjónustu. Seinna kemur svo í ljó að Thomas og Henry eru bræður. Í þriðja lagi kynnumst við svo gömlum manni. Hann fer í banka og sækir e-n ótiltekinn hlut í boxi og lætur Henry hafa, en deyr svo í bílslysi.

bræðurnir Thomas og Henry Levy í stuði

Þegar allar sögurnar hafa tengst saman um miðja mynd þá áttar áhorfandinn sig á heildarmyndinni. Vondi kallinn í myndinni er gamall nasisti að nafni Szell. Sá var tannlæknir í Auswitch og nýtti sér það starf þar til þess að stela gulli úr tönnum gyðinganna. Þegar helförinni lauk náðu hann og bróðir hans, sem er gamli maðurinn sem sprakk, að flýja með gullið í felur. Nú þegar bróðir hans var dáinn kom hann úr felum að ná í hans hluta af auðæfunum. Henry fléttaðist inn í þetta þar sem að leyniþjónustudeilin hans sá um að að “redda” hlutum sem að enginn annar vildi sjá um en þó skil ég ekki af hverju deild innan leyniþjónustu Bandaríkjanna ætti að hjálpa gömlum Nasista að ná peningunum sínum úr banka í Bandaríkjunum. En þeir komu s.s. inn í málið til þess að hjálpa Szell. Í lokinn fer allt í háa loft. Henry er drepinn og Thomas fléttast þá inn í málið. Hann lendir á tíma í höndum Szells sem hefur tekið upp á því að nota tannlæknatólin sem pyntingartæki. Atriði þar sem að Thomas er pyntaður með tannlæknaborum og öðrum slíkum tólum var sérstaklega ógeðslegt og fékk eg hroll margoft. Söguþráðurinn er í rauninni frekar flókinn og væri ég til í að horfa á myndina aftur til að freysta þess að skilja hana betur.

Szell borar í ódeyfðan munninn á Thomas, óþægilegt atriði!

Thomas Levy er leikinn af Dustin Hoffman. Í upphafi er hann voðalega feiminn og lítið ber á honum en karakterinn breytist í gegnum söguna. Eftir að hafa sé bróðir sinn deyja og verið pyntaður með tannlæknabor þá grípur heiftin hann og hann lætur þetta ekki yfir sig ganga lengur. Hann tekur því upp byssu og tekur þátt í hasarnum. Dustin Hoffman túlkar hlutverkið stórvel og hlaut fyrir það tilnefningu til óskarsverðlauna.

Coverið á DVD disknum er svolítið blekkjandi. Þar miðar Hoffman byssu að okkur og dró ég þá ályktun að myndin væri þessi týpíska hasarspennumynd þar sem að söguþráðurinn er fyrirjsáanlegur og aðaláherslan er löggð á sem flestar sprengjur og byssubardaga. En þar hafði ég rangt fyrir mér.

Ég hafði mjög gaman af myndinni því að maður þarf að hugsa til að átta sig á söguþræðinum. Að mínu mati eru það bestu myndirnar en ekki þær þar sem sagan er ekki mötuð ofan í áhorfandann. Eins og ég sagði áðan þá væri ég samt til í að sjá myndina aftur því að ýmsir karakterar og aðgerðir vekja upp spurningar hjá mér sem ég fæ ekki svarað.

Meet the Fockers

Þessi sprellaramynd með Ben Stiller var ágætis skemmtun í prófabombunni sem núna ríður yfir. Hún fjallar um ungan mann að nafni Gaylord Focker sem er á uppleið í lífinu, búinn að finna sér kærustu, Pam Byrnes, og starf og allt stefnir virðist stefna á hinn besta endi. En þegar systir Pam ætlar að gifta sig þurfa Gaylord (sem kallaður er Greg) og Pam að gera sér ferð heim til foreldra hennar þar sem að brúðkaupið verður haldið. Þegar þangað er komið kemur pælingin í myndinni í ljós (þó að titillinn gefi hana jú í skin). Faðir Pam, Jack Byrnes, er nefnilega stórfurðulegur. Fyrrverandi CIA njósnari sem er gríðarlega paranoid á kærasta dætra sinnar. Hann leggur því margskonar próf fyrir Greg og snýst myndin í rauninni um deilur þeirra á milli. Greg nær í raun að klúðra öllu sem hægt er að klúðra en þó endar allt nánast eins og best væri á kosið.

Gaylord búinn að klúðra öllu sem hægt var að klúðra

Myndin er þessi klassíska grínmynd og á köflum finnst manni það ganga aðeins of langt. Öll tækifæri til þess að búa til brandara eru nýtt og gat ég bent á allavega 5 brandara áður en punshlineið kom fram

Gaylord Focker er mjög seinheppinn maður eins. Byrjunaratriðið sýnir okkur það vel en þar fer útúrpælt bónorð hans til kærustunnar í vaskinn og á sama tíma kemst hún að því að systir hennar er að fara að gifta sig. Hann starfar sem hjúkrunarfræðingur og setur það einnig mikinn svip á hann. Eiginmaður systur Pam er læknir og mikið grín er gert að hjúkrunarfræðistarfinu. Nafnið er í rauninni það fyndnasta við karakterinn enda mikið nýtt í brandaragerð handritshöfundanna. Ben Stiller stendur sig bara eins og við má búast af honum. Oftast fyndinn en þó stundum doldið þreyttur eitthvað.

Robert De Niro leikur föður Pam, Jack Byrnes. Hann er, eins og áður sagði, fyrrverandi CIA fulltrúi og það hefur greinilega haft áhrif á lífsstíl hans. Núna hefur hann stofnað fyrirtæki sem sérhæfir sig í því að fylgjast með fólki og er því húsið hans fullt af eftirlitsmyndavélum. Hann á sterkt samband við feita köttinn sinn og hefur m.a. þjálfað hann til þess að pissa í klóssettið. Jack er ekki viss hvort Gaylord sé maðurinn fyrir dóttur sína og leggur hann því í ýmisleg próf. M.a. leggur hann fyrir hann lygapróf því auðvitað er hann með gamlan lygamæli í kjallaranum. Robert De Niro er sá sem glæðir þessa mynd lífi og mikið er hægt að hlæja að ótrúlegum uppátækjum Jacks Byrnes.
Samband Jacks og kattarins hans var einstakt!

Myndin er ekkert meira en venjuleg grínmynd. Ágætlega skrifuð með fínum bröndurum við og við sem halda manni við efnið. Sagan sem heldur þessu saman er líka bara fín og endar auðvitað ótrúlega vel með því að Gaylord og Jack sættast og hann fær leifi til þess að giftast Pam.

As Good As it Gets

http://en.wikipedia.org/wiki/Penis

The Shining

Um daginn var ég staddur uppi í sveit. Það var myrkur úti. Þá ákvað ég að horfa á The Shining.

Myndin kom út árið 1980. Hún er gerð eftir samnefndri bók Stephens King og henni er leikstýrt af Stanley Kubrick. Eftir að hafa fengið þessar upplýsingar ætti maður nánast að geta fullyrt að myndin sé góð, sem hún jú er.
Sagan segir frá ungum rithöfundi, Jack Torrance að nafni sem tekur að sér það starf að sjá um sumarhótel lengst uppi í óbyggðum yfir vetrartímann á meðan enginn dvelur þar vegna slæmra veðurskilyrða. Jack flyst á hótelið ásamt konu sinni, Wendy Torrance, og syni þeirra, Danny. Jack telur að dvölin muni henta honum gríðarlega vel vegna starfa hans sem rithöfundur en þegar líða tekur á veturinn reynist hún vera erfiðari en hann hélt. Jack sturlast algjörlega og reynir á endanum að drepa fjölskyldu sína.
Overlook hótelið, ekki staður til að vera einn á yfir vetur...

Jack Nickolsson leikur Jack Torrance. Jack er eins og fyrr sagði rithöfundur í leit að friðsælum stað. Hótelstjórinn varar hann þó við því að nokkrir fyrrum vetrarverðir hafi sturlast og einn hafi m.a. drekið tvíburadætur sínar og konum með exi. Jack telur að ekkert slíkt geti komið fyrir hann en það kemur fyrir ekki. Einangrunin hefur greinilega sín áhrif á hann eins og aðra með þeim afleiðingum sem ég hef sagt frá. Jack Nickolson stendur sig meistaralega vel í hlutverki Jacks og túlkar breytinguna á heilbrigðum manni yfir í að verða geðsjúkur einkar vel, enda kannski reynslunni ríkari eftir að hafa leikið í One Flew Over the Cuckoo's Nest.

Shelly Duvall leikur Wendy Torrance. Wendy er ótrúlega saklaus karakter og er greinilega minni manneskjan í sambandi sínu við Jack Torrance þar sem að hann ræður öllu. Annars er Wendy leiðinlegasti karakter myndarinnar að mínu mati, það er eitthvað við hana. Alltaf vælandi.

Danny Lloyd leikur Danny Torrance sem er frekar merkilegur karakter. Danny er nefnilega skyggn og fáum við að sjá mörg óhugnalegustu atriðin í gegnum hann. Danny hefur alltaf slæma tilfinningu fyrir hótelinu og vill helst ekki fara þangað.

Scatman Crothers leikur kokk hótelsins, Dick Hallorann. Hann er líka skyggn og áttar sig á því að Danny sé það. Hann segir Danny að hann kalli fyrirbærið “to shine” og þaðan hlýtur sagan nafn sitt. Hallorann er þessi sívinsæll pottþétti niggari sem er reddar málunum. Crothers hlaut verðlaun fyrir frammistöðu sína í myndinni.

Blámaðurinn sem reddar hlutunum í bláum jakka

Shining er ein af frægustu myndum sem gerðar hafa verið og ekki er það skrítið. Hún er stútfull af flottum atriðum og ógleymanlegum kvótum. Má þar nefna atriðin þegar Danny endurtekur orðið REDRUM aftur og aftur á mjög krípí hátt, atriðið þegar Jack brýst í gegnum hurð þegar hann reynir að ná til eiginkonu sinnar, gæjist í gegn og segir: “Here’s Johnny!” og svo öll atriðin þar sem að við fáum að sjá sýnir Dannys. Frægust þeirra eru atriðin þegar blóðfoss kemur út úr lyftunni og þegar Danny mætir tvíburasystrunum á göngum hótelsins sem biðja hann um að koma að leika við sig. Algjörlega ógleymanleg atriði sem eru löngu orðin ódauðleg í kvikmyndasögunni.




The Shining er mjög áhugaverð mynd. Skemmtileg saga og óþægileg en þó ógleymanleg atriði mynda mynd sem verður alltaf klassíker í hrollvekjubransanum.

The Aviator

Um helgina horfði ég í annað sinn á myndina The Aviator með Leonardo DiCaprio í aðalhlutverki. Myndin sem er leikstýrt af Martin Scorsese kom út árið 2005 og hlaut hún þá 5 óskarsverðlaun.

The Aviator er í raun ævisaga Auðmannsinns og flugáhugamannsins Howard Hughes. Þegar Howard var ungur strákur átti hann sér stóra drauma eins og flestir litlir strákar. Hann ætlaði að gera flottustu bíómyndirnar, fljúga hraðskreiðustu flugvélunum og vera ríkastur í heimi. Ólíkt mörgum ungum drengjum með óraunhæfar væntingar þá tókst honum nánast að gera alla þessa hluti. Hughes erfði gríðarlega mikla peninga þegar foreldrar hans létust og í stað þess að nýta þá á skynsamlegan máta þá notaði hann þá bara í þá hluti sem honum þóttu skemmtilegir.

Myndin hefst við tökur á flugvélamynd Howards: Hell’s Angels. Við gerð hennar braut Howard allar fyrirfram skrifaðar reglur og var með 25 myndavélar á tökustað sem þótti fáránlegt á þessum tíma. Einnig eyddi hann gríðarlegum fjármunum í það að vera með stóran herflugvélaflota á leigu í einhver ár því að aðeins var hægt að taka upp í skýjuðu veðri (án skýjanna sást ekki hversu hratt flugvélarnar fóru). Á sama tíma og frumsýna átti myndina, sem þá var orðin dýrasta mynd sögunnar, komu kvikmyndir með hljóði til sögunnar. Howard kom því í veg fyrir frumsýninguna og réðist í það stórtæka verkefni að talsetja alla myndina sem kostaði gríðarlega peninga ofaná. Að byrja myndina á þessu sýnir vel hversu stórtækur Howard var og því tilvalið. Myndin stiklar svo á stóru í lífi Howards.

Þú þarft að vera fokking mikill spaði til að ferðast um á sjóflugvél

Ástríða hans í lífinu var flugið og því fjallar meginpartur myndarinnar um það. Hughes gerði marga merka hluti tengda því, sló meðal annars mörg flughraðamet og hannaði stærstu flugvél sem smíðuð hefur verið. Hún var hins vegar smíðuð úr timbri vegna stríðsaðstæðna og flaug aðeins einu sinni.
Howard var mjög sérstakur maður eins og oft vill vera með snillingana. Hann var haldinn hreinlætisáráttu sem ágerðist með aldrinum og varð hann að lokum hálfgeðveikur. Einnig hafði hann mikla fullkomnunaráráttu sem nýttist þó vel við hönnun flugvéla. Þrátt fyrir þetta var Howard mikið kvennagull og var á tímabili giftur kvikmyndastjörnunni Katharine Hephurn.

Aðalleikarinn Leonardo DiCaprio skilar solid frammistöðu í þessari mynd og persónulega finnst mér hann oftast standa sig vel í þeim myndum sem hann leikur í. Cate Blanchett leikur Katharine Hephurn í myndinni og hlaut hún óskarsverðlaunin fyrir leik í aukahlutverki fyrir frammistöðuna. Fleirri frægir leikarar prýða myndina og má þar nefna Kate Beckinsale sem leikur eina af kærustum Howards, John C. Reilly sem fer með hlutverk fjármálastjóra Howards sem fylgir honum í gegnum allt og Alec Baldwin sem leikur Juan Trippe, forstjóra Pan Am og aðal andstæðing Howards. Leikarahópurinn í myndinni er því gríðarlega vandlega valinn og skilar það sér einfaldlega í góðum leik. Því eins og málshátturinn segir: Ráddu góða leikara og fáðu góðan leik bara!

Howard Hughes og Katherine Hephurn á góðri stundu

Sagan gerist á tímum seinni heimsstyrjaldar og er stemmingin í takt við það. Ótrúlega vel tekst að skapa þessa stemmingu með góðum sviðsmyndum, raunverulegum búningum og öllu tilheyrandi. Alltaf gaman að komst inní slíka stemmingu að mínu mati og skemmir tónlistin eftir Howard Shore ekki fyrir því. Merkilegast finnst mér alltaf við svona myndir að sjá allan gamla búnaðinn og flugvélarnar sem virðast fljúga fullkomlega þrátt fyrir aldur. Aðrir tæknilegir hlutar eins og lýsing klipping og hljóð myndarinnar voru barasta góðir eins og við má búast af mynd af þessari stærðargráðu og tók ég sérstaklega eftir því að í nokkrum atriðum myndarinnar mátti sjá nokkuð spes litasamsetningu og lýsingu í takt við það sem skapaði skemmtilega stemmingu. Helsti galli myndarinnar fannst mér vera tölvuteiknuð atriði í miklu magni sem stundum voru ekki alveg nógu samfærandi. Það er samt kannski nokkuð hörð gagnrýni þar sem að ekki var hægt að endurbyggja stærstu flugvél sögunnar úr timbri og líklegast hefur allri bestu tækni verið beitt við vinnsluna.

Ég hef mjög gaman af myndinni The Aviator um Howard Hughes. Mér finnst ótrúlega gaman að fylgjast með þessum unga og efnilega uppfinningamanni sem fékk þetta stóra tækifæri í lífinu til að gera í rauninni hvað sem hann vildi, þótt áhugi minn á flugi og verkfræði spili kannski þar inn í. Helsti galli myndarinnar finnst mér vera lengd hennar en hún er 170 og langdregin á köflum. Allt í allt er þetta þó mjög skemmtileg mynd sem hvetur mann til að láta drauma sína rætast.

Langaði að láta þessa mynd fylgja en hér má sjá stærstu flugvél sem smíðuð hefur verið, Hercules Howards Hughes, henni var þó aðeins flogið einu sinni.

Marley and Me - Hundepísk kómedía!

Það gerðist eitt kvöld. Ég fékk leynilegt símtal frá aðila sem vildi ekki gefa upp nafn sitt. Þessi aðili sagðist geta boðið mér upp á tilboð lífs míns gegn ákveðnum skilmálum sem ekki verða nefndir hér. Hann átti s.s. tvo boðsmiða á stórmyndina Marley and Me sem verið er að sýna í bíóhúsum þessa dagana og skellti ég mér auðvitað.
Ég gekk inn í bíóhúsið með spennu í bland við hræðslu í hjarta. Og svo byrjaði myndin bara. Myndin fjallar um parið John og Jennifer Grogan sem er að reyna að fóta sig í lífinu. Þau gifta sig og flytja til Flórída. Þar fá þau bæði störf sem blaðamenn og lífið leikur við þau. Eftir nokkurn tíma fer Jennifer að langa í barn og John respondear eins og hinn venjulegi karlmaður myndi alltaf gera og kaupir hund, classic! En jæja þau fara og velja hund og þar sem að þau eru ung og fátæk þá velja þau sér ódýrasta hundinn (skil nú ekki alveg af hverju hann var ódýrastur, en kannski sá hundasölukonan það fyrir að hann myndi sökka) og nefna hann í höfuðið á Bob nokkrum Marley. Það kemur þó í ljós að Marley er algjörlega ofvirkur hundur sem að engin leið er að hemja.

Marley reynist vera koltrilltur hundur!

Myndin segir svo frá lífi fólksins með hundinum Marley. Í rauninni gerist ekkert í myndinni. Hún segir bara í stuttu máli frá lífi fjölskyldu í Bandaríkjunum. Þau eignast börn, þau flytja, þau fá nýja vinnu og alltaf er hundurinn Marley með. Þetta concept er sjúklega óferskt og hugmyndasnautt en virðist þó virka ágætlega. Það eru nefnilega endalaust margar fjöldkyldur í heiminum sem eiga hund og það eru einmitt þær sem eru að fylla allar sýningar af Marley and Me úti um allan heim.

Owen Wilson leikur aðalhlutverkið í myndinni og sýnir hann algjörlega nýja hlið á sér…NOT! Kallinn leikur sama karakter og í öllum hinum myndum sínum þótt að hann sé kannski hundaeigandi í staðinn fyrir lúðalegan löggumann. Mótleikari hans er Jennifer Aniston úr Friends en það mætti kannski segja að hún væri búin að ná lengst af Friends sexmenningunum hvað það varðar að losna undan Friends hlutverkinu og fá hlutverk í einhverju öðru. Aðalleikararnir í myndinni eru því útbrunnir grínleikarar. En við hverju á maður að búast þegar maður fer á mynd sem er um hund. Það mætti kannski segja að hundkvikikindið sé bara besti leikari myndarinnar, þar sem hann leikur hund á öllum æviskæðum. Bæði ungan, trilltan og graðan hund og gamlan og latan hund. Epískur leikur hjá hundinum!

Owen Wilson og Jennifer Aniston stóðu sig eins og við mátti búast...

Sýningin sem ég fór á var greinilega sérstök sýning fyrir hundaeigendur. Allir voru gríðarlega spenntir og í hléi voru sagðar ótal sögur af hundum. Ég hef hins vegar aldrei átt hund og fann því ekki til neinnar samkenndar. Það mætti því segja að þetta væri besta mynd í heimi, ef þú elskar hundinn þinn geðveikt mikið. Annars eiginlega bara ekki. Því mæli ég eindregið með Marley and Me fyrir ungar stelpur, Hundafjölskyldur og Guðrúnu Önnu sem hefur mikið dálæti á slæmum myndum.

The Sixth Sense

Það er kannski skandall að segja frá því en um helgina sá ég í fyrsta skipti the Sixth Sence en ég hef nú ágæta skýringu á því. Hún er sú að myndin kom út árið 1999. Það árið var ég aðeins 10 ára að aldri og þar sem að móðir mín var mjög hysterísk á að sýna mér bannaðar myndir fékk ég auðvitað ekki að sjá mynd um strák sem sá dautt fólk. Enginn veit hvernig ræst hefði úr sturlaða barninu Antoni ef hann hafði fengið að sjá ljótar myndir.

Fólkið var í hrollvekjustuði og þegar Bjellan heyrði að kjepps væri ekki búinn að sjá Sixth sence þá tók hann ekki annað í mál en að hún yrði fyrir valinu. Eftir blóðugar ferðir eftir skjásnúrum, hljóðsnúrum og usb-lyklum hófst því glápið og var ég nokkuð spenntur.

Ég verð að viðurkenna að ég vissi ekki boffs um myndina og því kom mér það á óvart þegar ég sá Bruce Willis bregða fyrir á skjánum, en það átti ekki eftir að hafa áhrif. En myndin fjallar jú um Dr. Malcolm Crow sem sérhæfir sig í málum barna. Hann fær í hendurnar mál ungs drengs Cole Sear að nafni en Cole Sear er haldinn ofsahræðslu og minnir hann mikið á gamlan sjúkling. Eftir nokkur dágóð spjöll og sálfræðingatrikk nær Crow því útúr stráksa að hann sjái dáið fólk. Crow sýnir fyrst þau eðlilegu viðbrögð að barnið sé haldið skynvillu og ímyndunarveiki en að lokum sannfærist hann svo með. Þeir vinna svo úr þessu með því að fá Sear til þess að tala við fólkið og þá kemur í ljós að þau vilja honum öll vel.

Ein þeirra fjölmörgu dauðu manneskja sem ástóttu Cole Sear var lítil stúlka sem var drepin af móður sinni. Eftir nokkrar pælingar fannst mér mjög gaman að fatta að hér er á ferðinni unglingastjarnan Mischa Barton sem sló eftirminnilega í gegn í þáttunum O.C. Hér er hún í nokkuð ólíku hlutverki

Eitt feitt sálfræðispjell í gangi

Myndin er byggð upp snjallan máta. Hún hefst á atriði úr fortíðinni þar sem að gamall sjúklingur Crows brýst inn til hans en fer svo inn í nútímann þar sem að hann kynnist Sear. En einkennin á honum svipa mikið til gamla sjúklingins. Myndin endar svo á mjög flotti plotti sem ég held að fæstir geti búist við.
Myndin er ekki þessi hrollvekju/bregðimynd held meira bara skerí. Byggingin upp að því að við fáum að sjá inn í hugarheim Cole Sears er mjög róleg og fáum við ekki að sjá dautt fólk (sem getur oft á tíðum verið mjög ógnvekjandi) fyrr en eftir þónokkuð áhorf en þannig á auðvitað einmitt að vinna mynd eins og þessa. Þ.e. ekki climaxa of snemma, það eyðileggur allt.

Leikur Bruce Willis er barasta fínn í myndinni. Hann bregður sér úr hlutverki Officers John McClane og yfir í hlutver barnasálfræðingsins sem verða að teljast ólík hlutverk og gerir það bara prýðisvel. Crow er doldið þessi know it all gæji en heimur hans hrynur þó algjörlega í lokinn.
Það sem vakti mikla athygli hjá mér var hins vegar leikur Haley Joel Osment sem var aðeins 11 ára gamall þegar myndin kom út en Haley á hreint út sagt stórleik að mínu mati.

Í heildina séð var ég mjög sáttur með myndina. Hún er ekki hrollvekjumynd sem fer út í ruglið heldur frekar e.k. Dulgátumynd. Hún hélt mér sem áhorfanda mjög áhugasömum allan tímann enda byggð upp á frábæran hátt og tel ég að hún hafi átt allar 6 óskarstilnefningar sínar fyllilega skilið.

Múmínálfarnir – Halastjarnan kemur

Eitt kvöld vildi svo til að ég og félagar mínir vorum að leita okkur að einhverju skemmtilegu til að horfa á á meðan við reyktum grasið okkar. Við höfðum horft á Pineapple Express síðustu fimm skipti á undan og vorum orðnir frekar þreyttir á henni. Eftir að hafa leitað óralengi og ekkert fundið ákváðum við að grafa upp gamla kassa með barnamyndum á VHS og búa til nostalgíustemmingu. Eftir nokkra leit og deilur þá stóð valið á milli Alladín og Múmínálfanna og urðu þeir síðarnefndu fyrir valinu.

Svo ég fari með rétt mál þá heitir myndin Múmínsnáðinn og vinir hans – Halastjarnan kemur. Eins og nafnið gefur til kynna þá fjallar myndin um Múmínálfana og það atvik þegar Halastjarnarn kemur. En múmínálfarnir eru stórfurðuleg fyrirbæri sem hinn finski Tove Jansson skapaði (án efa á einhverju trippi enda kom fyrsta bókin um þessar verur út árið 1968…). Múmínálfarnir eru einstaklega óhentugt vaxnir og fella í rauninni þróunarkenningu Darwins á einu bretti því að ekki er að sjá að þeir búi yfir neinum hæfileiku, ekki á sviði hugans og hvað þá líkamans. Þeir ættu því að vera löngu útdauðir en lifa þess í stað hamingjusamir í turnlaga húsinu sínu (greinilega fallísk tilvitnin þar á ferð) í Múmíndal. En álfarnir eru langt því frá að vera einu lífverurnar í dalnum. Þar býr nefnilega fjöldinn allur af stórskrííngilegum karakterum.

Söguþráðurinn í myndinni er eitthvað á þá leið að Halastjarna fer að sjást ískyggilega nálægt jörðinni. Misjafnar eru skoðanir fólks á þessu og segja sumir að hún sé meinlaus á meðan aðrir vilja meina að heimsendir sé í nánd. Eina leið Múmínsnáðans til að fá svar við þessu er að leggja upp í ferðalag í stjörnuskoðunarturn sem er staðsettur langt uppi á fjalli. En hann fer ekki í þessa ferð einn heldur tekur hann með sína bestu vini. Snabba sem er eitthvað óútskýranlegt brúnt, stórt og klunnalegt fyrirbæri og Míu Litlu en þessir tveri karakterar setja stóran svip á söguna. Nafnið Snabbi segir ýmislegt um karakterinn enda algjör lúði, hann er gæjinn sem gerir allt vitlaust, alltaf, allsstaðar. Mía Litla er pínkulítið fyrirbæri og eins og litlu fólki sæmir þá er hún hávær og frek. Hún nærist á því að níðast á Snabba bæði andlega og líkamlega. Við áhorfið áttaði ég mig á því að Mía litla á sér mikla samsvörun í Helgu Hjartardóttur nemanda í kvikmyndafræði sem hefur gaman að því að níðast á lúðum og stóru fólki.
Mía Litla og Helga eru ískyggilega líkar á allan hátt
Þekkti Tove Jansson Helgu Hjartardóttur? Er hann kannski hennar týndi faðir?

Á leiðinni kynnast þremenningarnir nýjum karakter er Snúður heitir. Snúður býr í tjaldi og er algör lífskúnstner. Mikil samsvörun er með honum og Aragorn úr Lord of The Rings myndunum og mætti segja að hann væri Meistari sögunnar. Snúður virðist vita allt og kunna allt og fimm menntaskóladrengir rifust óeðlilega mikið um það hver þeirra væri líkastur honum.

Á leiðinni í stjörnuskoðunarturninn lendir hópurinn auðvitað í hindrunum og ævintýrum og hitta ótrúlegustu verur. Sem dæmi um verur mætti nefna Hattífattana sem eru enn aðrar furðuverurnar.

Hattífattarnir, önnur augljós Fallísk tilvitnun. Þessir bunkar fallískra tilvitnanna hafa verið rótin að miklum umræðum og hafa heilu spjallsíðurnar verið stofanaðar um efnið.

Sagar er jú auðvitað bara eins og flest önnur ævintýri og allt gengur upp í lokinn. Við strákarnir skemmtum okkur dass vel yfir þessu eitursúra barnaefni þrátt fyrir mjög slæm gæði á spólunni sem ollu því að videotækið stoppaði þrisvar sinnum á meðan áhorfinu stóð.

Eftir að hafa horft á myndina núna mörgum árum eftir að ég sá hana síðast þá hef ég öðlast nýjan skilning á henni. Myndin er greinilega ekki bara saklaust barnaefni heldur hörð ádeila á firringu nútímamannsins.

(Tekið skal fram að grasreikingarnar voru uppspuni en það væri þó líklega áhugavert að horfa á þessa mynd undir áhrifum einhvers vímugjafa)

The Thing - The ultimate in alien terror!

Er flytja skyldi fyrirlestur um John Carpenter þá var pæling að horfa á einhverja mynd sem að hann hafði leikstýrt. Eftir mikla umhugsun þá tók ég þá ákvörðun að horfa á The Thing (tekið skal fram að það var nú samt ekki eina Carpender myndin sem ég horfði á) og hefur sú ákvörðun bara skilað mér góðum hlutum í lífinu. Hún hjálpaði mér jafnt með fyrirlesturinn og þegar ég þurfti að berjast við stökkbreyttann hund í fyrradag (gamli fyndni) að því ónefndu að ég gat sleppt kvikmyndafræðitímanum þegar bekkurinn horfði á myndina. Hún hefur s.s. bara skilað mér góðum hlutum og ætti það jú að vera næg ástæða fyrir hvern mann til þess að útvega sér gripinn og skella henni í tækið eitt laugardagskvöld. Eða bara eitthvað annað kvöld, skiptir svosem ekki máli.

Myndin hefst á loftskoti af sleðahundi á hlaupum um snæviþaktar sléttur suðurskautslandsins (mjög flott sena). Á eftir hundinum flýgur þó þyrla með manni innanborðs sem reynir að skjóta hundinn hvað eftir annað. Á upphafsmínútum myndarinnar áttar áhorfandinn sig því á því að alls ekki er allt með feldu. Nema auðvitað þeir áhorfendur sem stunda hundaskotfimi (gamli fyndni). Hundurinn hleypur inn á bandarískt svæði þar sem að “okkar menn” búa. Þyrlumaðurinn sem er norskur tekur ekkert tillit til þess og hættir ekki að skjóta fyrr en “okkar menn” plaffa hann barasta í drasl í sjálfsvörn. “Okkar menn” skilja hvorki upp né niður í hlutunum, blóta Norðurlandabúum í sand og ösku og taka sæta sleðahundinn að sér. En þeir vita ekki hverju þeir eiga vona á. Í ljós kemur að hundurinn er í rauninni enginn venjulegur hundur og ekki einu sinni hundur heldur háþróuð geimvera sem tekur sér bólfestu í líkömum lífvera á jörðinni og DREPUR!!!
Hundurinn alveg við það að rifna í sundur

Senan þar sem að það kemur í ljós er allsvakaleg hvað brellur og blóð varðar. Hundslíkaminn rifnar á einhvern fáránlegan hátt í sundur og geimverufálmarar stingast út í staðinn með meðfylgjandi dágóðum skammti af blóði. Slíkar senur eru í rauninni einkennandi fyrir myndina því að í gegnum hana kemst geimveran inn í líkama margra manna og það endar alltaf á sama veginn. En myndin er talin vera brautryðjendaverk hvað brellur af þessu tagi varðar og er gaman að geta þess að Rob Bottin sem sá um þær var aðeins 22 ára gamall þegar hann hóf vinnu við myndina.
Þessi geimverufaraldur kemur s.s. öllu í uppnám í rannsóknarbúðum BNA á suðurskautslandinu og eftir að flestir eru dauðir annaðhvort af völdum verunnar eða af mannavöldum þá endar myndin þar sem að aðalkarakterinn MacReady og einhverjir nokkrir aðrir eru í algjörri óvissu um framhald sitt. Að mínu mati var sú pæling að skilja áhorfandann eftir með spurningu um framhaldið mjög töff.

Kurt Russel leikur aðalhlutverkið í myndinni, R.J. MacReady sem er aðal rannsóknarstofuspaðinn á Suðurpólnum. Fyrir vinnuna við fyrirlesturinn hafði ég nú varla myndað mér skoðun á þeim manni en núna er ég alveg á því að þessi maður sé heví nett svalur og orsakast það líklega af miklum áróðri frá Pétri Grétarssyni. En það verður bara að segjast eins og er að karakterarnir sem hann hefur leikið í gegnum tíðina eru oftast aðeins of miklir töffarar. Eiginlega á því stigi að þeir eru orðnir of töff og þar með komnir í hring og orðnir semí asnalegir, en samt töff. Hann dansar allavegana á línunni. Ég væri mjög mikið til í að hitta manninn til þess eins að átta mig á því hvort hann hefur alveg húmor fyrir hlutverkum sínum eða taki þessu 100% alvarlega. Russel leikur allavega alveg eins og við má búast í myndinni og gerir það bara nokkuð vel (þ.e. að leika eftir væntingum, ekki að leika).
Aðrir leikarar í myndinni blikna svo mikið í samanburði við Kurt Russel að ég nenni ekki einu sinni að nefna þá á nafni.
Kurt Russel hefur leikið í fjöldanum öllum af Carpenter myndum og er stórmyndin Escape from L.A. ein þeirra þar sem að hann sýnir afbraðgsleik

The Thing reið engum hesti þegar hún kom út enda var það á sama og stórmyndin E.T. kom út. Það þarf hins vegar ekki að þýða neitt. Í heildina séð er the Thing fínasta afþreying. Mikil spenna er byggð upp og hún inniheldur fjöldann allann af scary atriðum. Ég myndi hiklaust mæla með henni við alla nema litlu systur mína.

MILK

Á þessu óskarsverðlaunamyndaseasoni horfði ég auðvitað á allar þær myndir sem tilnefndar voru sem besta mynd ársins og þar á meðal var myndin MILK með Sean Penn í aðalhlutverki. En Sean Penn var einnig tilnefndur sem besti aðalleikari.

Ég vissi ekkert um hvað þessi mynd var áður en ég skellti henni tækið og þegar ég komst að því að hún var líf samkynhneigðs manns þá dró aðeins úr áhugamínum á henni (ekki að ég hafi neitt á móti samkynhneigðum en ég var bara að búast við mikilli vælukjóamynd og var ekki í stuði fyrir það). Ég gafst þó ekki upp heldur hélt ótrauður áfram og sá ekki eftir því.
Myndin er byggð á sannsögulegum atburðum og fjallar um ævi Harvey Milk frá fertugsaldri og fram til dauðadags. Harvey sem er samkynhneigður ákveður að flytjast frá New York til San Francisco ásamt elskhuga sínum Scott Smith. Í baráttu sinni fyrir réttindum samkynhneigðra ákveður hann að hann geti haft meiri áhrif ef hann fer í pólitík, hvort sem hann sé kosinn eða ekki.

Harvey heldur ræðu á götum úti

Hann býður sig því fram og leggur áherslu á að fela alls ekki samkynhneigð sína. Þetta vekur mikið umtal í Bandaríkjunum og þótt að hann tapi sínu fyrsta framboði og líka því öðru þá heldur hann ótrauður áfram. Barátta hans er greinilega að hafa jákvæð áhrif á sjónarhorn almennings á samkynhneigða. Eftir margra ára baráttu og mörg töp þá vinnur hann loks sigur en þetta vekur auðvitað gríðarlega athygli. Í sömu kosningum kemst maður að nafni Dan White líka að í borgarráðinu sem verður hans aðalandstæðingur. Aðalmál Harveys í embætti verður svo að berjast gegn lögum sem eiga að banna samkynhneigðum að koma fram opinberlega með kynhneigð sína og banna þeim að starfa sem kennarar og í öðrum opinberum störfum. Með almennri vakningu á meðal almennings tekst Harvey að vinna ótrúlega sigra í sinni baráttu.

Myndin átti að mínu mati aldrei séns í að vera valin besta mynd ársins á óskarsverðlaununum, hún er einfaldlega of mikið öðruvísi og ekki þessi stórmyndabragur yfir henni. En ég var handviss um það allan tímann að Sean Penn myndi fá verðlaun fyrir besta leik í aðalhlutverki, sem hann svo gerði. Penn túlkar Harvey Milk ótrúlega vel, hann er ekki að ýkja karakterinn of mikið en er samt hæfilega hommalegur í fasi og gerir þetta bara á ótrúlega skemmtilegan hátt. Mjög gaman að sjá hann í þessu hlutverki þar sem að maður hefur nú oftar séð hann sem seinhvern sjúklega harðan krimma að drepa fólk. Greinilega mjög fjölhæfur maður og vonandi fáum við að sjá hann í fjölhæfari hlutverkum í framtíðinni. En Sean Penn var ekki eini leikarinn í myndinni sem stóð sig vel. Emile Hirsch stendur sig vel í hlutverki eins helsta aðstoðarmanns Harveys og Josh Brolin fer vel með hlutverk andstæðings Harveys, Dan White.

Sean Penn í harla ólíku hlutverki í Mystic River, greinilega fjölhæfur leikari

Myndinni er leikstýrt Gus Van Sant sem sjálfur er hommi og hefur það væntanlega verið lykilatriði í því að skapa trúverðugleika leikaranna. Því fæstir þeirra eru samkynhneigðir svo ég viti til. Og það er auðvitað nauðsynlegt fyrir myndina.

Í heildina séð var myndin mjög upplýsandi og bara nokkuð skemmtileg. Saga Harvey Milk er mikil baráttusaga undirmálshópa og á við hvenær sem er og hvar sem er í heiminum. Leikur Sean Penn stendur uppúr og öll vinnsla er til fyrirmyndar. Mæli eindregið með þessari hjartnæmu og áhrifamiklu mynd!

Harvey Milk er án efa mikil baráttuhetja á meðal samkynhneigðra

The Curious Case of Benjamin Button

Eftir mikið umtal og 13 óskarsverðlaunatilnefningar þá gat ég auðvitað ekki beðið eftir því að þessi mynd kæmi í bíó. Ég niðurhalaði henni því og horfði barasta á hana í heimahúsi (Núna eru reyndar alveg nokkrar vikur síðan) . Ég vissi ekki mikið um myndina þegar ég byrjaði að horfa á hana fyrir utan þessa tvo punkta: Myndin hafði hlotið 13 óskarstilnefningar (fékk þó bara þrenn) og fjallaði um mann sem fæddist gamall og yngdist svo með árunum.

Í rauninni þá er þetta meginefni myndarinnar en inn í þetta fléttast mörg vandamál þess að yngjast með aldrinum í stað þess að eldast og þar að auki þessi venjulegu atburðir ævinnar. Að skapa sér starfsferil, verða ástfanginn og fjölga mannkyninu.

En myndin fjallar jú um Benjamin sem fæðist forljótur gamall karl. Móðir hans deyr við barnsburð og faðirinn ákveður að gefa barnið frá sér. Benjamin lendir á aldraðrahæli og elst þar upp hjá konu sem kemur honum í móðurstað. Spaugilegt er að sjá Benjamin á aldraðrahælinu þar sem að hann lítur út fyrir að vera eldri en flestir íbúarnir en er svo svo ótrúlega ungur í anda. Þegar hann er bara 8 ára sér hann ástina í lífi sínu í fyrsta sinn. Hún heitir Daisy og er á sama aldri og hann. Útlit hennar er auðvitð í samræmi við aldur hennar á meðan Benjamin lítur út eins og 150 ára hálfdauður kall. En á milli þeirra myndast einhver tenging sem varir alla ævi. Sambandið á milli þeirra dofnar þó aðeins á unglingsárunum en nýjar áskoranir taka við Benjamin. Hann er ný gengin uppúr hjólastólnum og ræður sig til starfa á dráttarbát. Skipstjórinn á bátnum er mikil fyllibytta og lenda þeir í miklum ævintýrum saman. Benjamin gleymdir þó aldrei Daisy og heimsækir hana oft, Daisy verður atvinnuballetdansari og mætir hann á sýningar. Það er þó ekki fyrr en þau eru bæði um 35 ára sem að þau byrja að mynda ástarsamband sín á milli. Á því tímabili eru þau jafn gömul útlitslega séð og gaman er að sjá hvernig þau mætast í miðjunni. Þau eignast barn saman en Benjamin ákveður eftir nokkurra ára samband að hann verði að yfirgefa Daisy. Því ekki getur hún alið upp tvö börn þegar hann byrar að yngjast.

Maður er ekki að hata þessa ást!

Söguþráðurinn í myndinni er í sjálfu sér ekki sá merkilegasti. Sagt er frá lífslhlaupi manns, sem þó lendir í mörgum áhugaverðum hlutum sem oft tengjast þessum sérkennilegu einkennum hans. En pælingin í myndinni er þó ótrúlega skemmtileg þótt að hún sé afar einföld.

Myndin var tilnefnd til 13 óskarsverðlauna en fékk þó bara 3. Þar á meðal fyrir besta make-up og bestu tæknibrellur enda var sá hluti myndarinnar hreynt út sagt ótrúlegur. Það var frábært að sjá Brad Pitt byrja sem 100 ára gamlan karl og enda síðan sem 18 ára strákling. Bæði var gamla manns gerfið nokkuð samfærandi en hinn ungi Pitt var bara alveg eins og hann var á sínum yngri árum. Ekkert smá sætur!

Gamli

Ungi

En Brad Pitt leikur jú í myndinni og hefur álit mitt á honum hækkað mikið undanfarið. Í myndinni Burn After Reading sýndi Pittarinn á sér algjörlega nýja hlið þar sem að hann lék algjöran lúða og gerði það á mjög skemmtilegan hátt. Í þessari mynd kom hann einnig skemmtilega á óvart. Aðrir leikarar í myndinni fóru einnig mjög vel með hlutverk sín og þar ber hæst að nefna Cate Blanchett sem fór með hlutverk Daisy í myndinni.

Það sem ég hef mest út á að setja varðandi myndina er að hún er kannski ögn langdregin. Hún er 166 mínútur og hefði auðveldlega verið hægt að stytta hana allavega um þessar 46 mínútur sem hún fer yfir tvo tímana. Annars er the Curious Case of Benjamin Button mjög skemmtileg mynd sem fær mann til að hugsa um lífið og hvað það er sem gefur því gildi.

Slumdog Millionaire

Var búinn að lofa bloggi um þessa og þar sem að hún hlaut 8 óskarsverðlaun og þar á meðal verðlaun sem besta mynd þá varð ég bara að skrifa færslu um hana.

Myndinni er leikstýrt af Danny Boyle með handleiðslu indverska leikstjórans Loveleen Tandan. En handritið er unnuð af Simon Beaufoy upp úr skáldsögu Vikas Swarups.

Ég las skálsöguna viltu vinna milljarð fyrir nokkrum árum síðan. Sagan segir frá indverskum dreng og öllum þeim fáránlegu atburðum sem hann lendir í á lífsleiðinni. Bókinni er skipt niður í marga kafla þar sem að hver kafli segir eina sögu. Þannig skiptist bókin í raun upp í margar smásögur en þær fjalla þó allar um líf sama mannsins. Mér fannst bókin algjörlega frábær og hélt hún mér við efnið allan tímann (Ein af fáum bókum sem hefur haldið mér svona vel að lestrinum). Ég varð því mjög spenntur þegar ég heyrði að það ætti að fara að gera kvikmynd eftir bókinni og það hefur væntanlegt haft áhrif á álit mitt á myndinni.

Myndin er jú unnin uppúr bókinni og fjallar um indverska strákinn Jamal. Ysta sagan er sú að Jamal er að taka þátt í spurningakeppninni viltu vinna Milljarð og í kringum hverja spurningu fléttast svo sagan um það af hverju hann veit svarið við henni. Þetta er auðvitað mjög sniðugt settup en beint upp úr bókinni svo ekki er hægt að hrósa kvikmyndagerðarmönnunum fyrir þetta. Jamal lenti í ótrúlegustu hremmingum í gegnum ævina. Móðir hans dó þegar hann var ungur, hann lenti í fóstri hjá manni sem lét börn vinna fyrir sig sem betlara og hann vann sem ólöglegur leiðsögumaður í Taj Mahal. Allt gerðist þetta þegar hann var aðeins ungur drengur. Einnig átti hann í ástarsambandi við gleðikonu í bókinni, en því var breytt í æskuvinkonu í myndinni. Ævi hans er því mjög átakanleg og hefur handritshöfundur og leikstjóri úr miklu að vinna.

Sagan er byggð í kringum leikinn Viltu vinna milljón

En einhvern veginn þá ná þeir ekki að fanga það sem bókin gaf manni. Auðvitað er úr miklu að vinna við gerð svona myndar og erfitt að velja hverju á að sleppa og hverju ekki. En mér fannst bara eins og allt of miklu væri sleppt. Kannski eru þetta óraunhæfar kröfur hjá mér en það verður bara að hafa það. Myndin var þó fínasta afþreying og skemmti ég mér yfir henni. Þetta er svolítil feelgood mynd og falleg mynd á allan hátt. Litagleðin er mikil í eru greinileg Bollywood áhrif þar á ferðinni. Einnig er tónlistin í myndinni oft á tíðum mjög skemmtileg enda fékk myndin óskarsverðlaun fyrir tónlistina í myndinni.

Leikararnir stóðu sig allir mjög vel þótt að enginn hafi verið neitt áberandi frábær, allir stóðu sig bara alveg eins og maður vildi. Þeir voru s.s. hvorki að skemma fyrir myndinni né að bæta neinu við hana.

En í heildina séð þá er myndin góð, ég fer ekkert af því. En að mínu mati þá hefði líka verið skandall að gera ekki góða mynd upp úr þessari frábæru bók. Myndin er s.s. góð en bókin er svo miklu miklu betri!

Lokaniðurstaða: Bók > Bíómynd

Coach Carter

Einhverra hluta æxlaðist föstudagskvöldið þannig að við strákarnir horfðum á myndina Coach Carter sem sýnd var í Ríkissjónvarpinu.

Coach Carter er engin venjuleg mynd. Coach Carter er körfubolta-negra-typpamynd í hæsta gæðaflokki. Coach Carter er týbískasta körfubolta-negra-typpamynd sem ég hef séð og þá er mikið sagt (því ég hef sko séð þær margar).

Myndin fjallar um körfuboltalið Richmond menntaskólans en hann sækja íbúar fátækrahverfisins í kringum skólann. Nemendur Richmond eru því aðallega svartir, sem er lykilatriði í myndinni (eða ekki). Í upphafi myndarinnar fáum við að sjá leik hjá Richmond körfuboltaliðinu þar sem að þeir skíttapar. En Ken Carter er mættur að horfa á leikinn. Ken Carter er er gömul stjarna úr skólakörfuboltanum og verðandi þjálfari liðssins. Carter tekur við liðinu í molum. Hann byrjar þjálfarastarfið með mikilli hörku og lætur strákana hlaupa og hlaupa og gera óteljandi armbeyjur. En Carter leggur ekki bara áherslu á íþróttina heldur heimtar hann líka árangur á skólabekknum. Þetta fer fyrir brjóstið á stjörnuleikmönnunum og aðal töffarinn Timo Cruz ríkur út af fyrstu æfingunni. Í fyrsta leik kemur það hins vegar auðvitað í ljós að Carter hefur gert kraftaverk, “strákarnir okkar” hafa tekið hamskiptum og vinna þeir leikinn.

Carter að halda ræðu yfir strákunum sem mun breita lífi þeirra

Eftir þetta tekur við sigratímabil hjá liðinu. “strákarnir okkar” vinna hvern leik á fætur öðrum og kóróna runnið með að vinna jólamót á milli nokkurra liða. Þessi partur er alveg aðeins of kjánalegur, þeir hefðu nú allavega getað tapað einum leik, en ég meina. Eftir sigurðinn á jólamótinu þá bregðast “strákarnir okkar” trausti Carters algjörlega. Þeir FARA Í PARTY! En Carter kemst að þessu og mætir í partyið. Þar eru leikmennirnir sauðdrukknir og sendir hann þá strax heim og er ekki par sáttur. Eftir að heim er komið er annað ljón mætt á veg “strákanna okkar” til frægðar og frama. Carter fær upplýsingar um afleidda frammistöðu þeirra á skólabekknum. En slíkt líður Carter alls ekki. Carter tekur uppá því að læsa íþróttahúsinu með hengilás og keðju og loka fyrir allar æfingar þangað til að leikmennirnir taka sér tak í skólanum. Hann sendir strákana á bókasafnið og heldur epíska ræðu um gildi menntunar. Þessi aðgerð hans vekur upp ótrúlegar deilur innan skólans og þá meina ég ótrúlegar. Þetta vekur upp svo mikið öngþveiti að allir miðlar bæjarins eru mættir næsta dag til að taka viðtal við Carter (kannski svolítið ýkt viðbrögð, þar sem að nemendur skólans eru á aldrinum 14-17 ára). Þessum deilum líkur þannig að Carter er kosinn burt úr skólanum á þingi skólans. Þá hefði einhver haldið að Carter gæfist upp og sneri sér að ferli sínum sem country söngvari. En það er gerist svo sannarslega ekki. “Strákarnir okkar” standa með sínum manni og neita að spila leik án gamla góða þjálfa! Þegar Carter er svo mættur í skólann að taka saman föggur sínar þá sitja strákarnir í íþróttasalnum við lærdóm. Þá stendur töffarinn, Cruz, upp og flytur ótrúlegt baráttuljóð undir epískri dramatónlist!

Roossaleg ræða hjá Cruz

Eftir þetta tekur Carter við liðinu að nýju og strákarnir brillera auðvitað í skólanum. Nú er úrslitakeppnin í körfuboltanum frammundan. “Strákarnir okkar” sem nú hafa brillerað í skólanum hefja æfingar af fullu kappi aftur og metnaðurinn er í hámarki. En í fyrsta leik eru þeir dregnir á móti besta liði ríkisins, þeir sjá því að þetta verður ekki auðveld leið. Leikurinn er eins spennindi og þeir gerast. “Strákarnir okkar” lenda undir í fyrri hálfleik en í þeim seinni koma þeir blóðþyrstir til leiks og ná að jafna metin og komast 1 stigi yfir á lokasekúndunum. Maður býst auðvitað við því að okkar menn muni því vinna leikinn því þannig hefur formúla myndarinnar verið hingað til. En mótherjarnir eiga eina sókn eftir og skora úr henni. Draumur okkar allra er því hruninn. En eftir leikinn peppar Carter stemminguna upp í hópnum með enn annarri epískri stemmingarræðu. Strákarnir eru sáttir með sjálfa sig og fá klapp frá áhorfendum eftir leikinn. Þvílíkt öskubuskuævintýri.

Þvílíkt öskubuskuævintýri

Myndin er byggð á sönnum atburðum og í lok hennar fáum við að sjá örlög nokkurra leikmannanna. En 6 af þeim fengu háskólastyrk og útskrifuðust úr háskóla sem verður að teljast mikið því aðeins örfáir úr Richmond skólanum náðu því marki að fara í háskóla.

En ég á alveg eftir að tala um leikarana sem eru jú lykilatriði í þessu íþróttadrama. Því Coach Carter er leikinn af engum öðrum en ofurtöffaranum Samuel L. Jackson. Samuel hefur sýnt það síðustu árin að hann er enginn venjulegur leikari. Samuel er leikari sem tekur hvaða hlutverki sem er ef það er einhver peningur fyrir það að hafa. Sú staðreynd að hann hefur leikið í 123 myndum síðustu 38 ár sem gera 3.2 myndir á ári ætti að sýna okkur það. En í Coach Carter fær hann aldeilis að brillera, engir aðrið leikarar eru í myndinni (nema jú aðalleikarinn úr Step Up 2 og einhverjir sápuóperuleikarar) og fær hann því að njót sviðsljóssins vel og mikið. Mónólogarnir hans eru endalausir og ekki vantar uppá epískar ræður. Ooooog djöfull er hann harður. Með setningum eins og: “I’m not a teacher. I’m the new basketball coach!” og “You can do push ups or you can shut up!” (sagt með dýpri og karlmannlegri rödd en þið getið nokkurn tíman ímyndað ykkur) byggir hann upp þennan ótrúlega harða og svala karakter Carter þjálfa. Þessi one-linerar einkenna myndina mikið og ætla ég því að deila nokkrum fleiri með ykkur. Þegar Carter heldur ræðu yfir strákunums egir hann eitt sinn: “Everything I learned in basketball, I learned from women.” Og þegar Cruz mætir aftur á æfingu eftir að hafa gengið út og spyr: “What do I have to do to get to play?” Þá svarar Carter eeeiiitursvalur: “You do not wan’t to know the answer to that question!” Og besta lína myndarinnar kemur þegar ósáttir aðilar keyra framhjá heimili Carters og brjóta rúðu með þeim skilaboðum að hann eigi að opna íþróttahúsið og leifa strákunum að æfa. Carter stendur þá upp og öskrar: “You brake my window, I brake your Mama!” Epísk lína hjá epískum karakter!

Samuel fór með eftirmynnilegt hlutverk í Snakes on a Plane

Gatorade var augljóslega sponsor í myndinni því í öðruhvoru atriði sjást menn drekka Gatorade, Baða sig í Gatorade og bursta tennur með Gatorade. Einnig ganga karakterar oft í Gatorade fötum.

En myndin er ekki aðeins körfuboltadrama heldur nær handritshöfundur að flétta nánast allar tegundir af drama inn í söguþráðinn. Einn strákurinn í liðinu á kærustu sem er ólétt, í kringum myndast nokkur dúndurdramatísk atriði sem í raun skipta söguna eeengu máli. En ég meina, því meira drama því betri verður myndin.
En dramatískasta atriði myndarinnar er þegar að frændi stráks í liðinu er drepinn. Sá strákur var dópsali og fengum við aldrei að kynnast honum. Þegar hann er drepinn er hins vegar rosalega mikið mál gert úr því sem maður skilur ekki alveg. En ég meina, því meira drama því betri verður myndin.

Tónlistin er lykilþáttur í myndinni. Í annarri hverri senu er súperdramatískri tónlist skellt inn eða upppeppandi stemmaratónlist. Og þegar ég segi annarri hverri senu þá er ég ekkert að ýkja, verður alveg semí kjánalegt eftir nokkuð áhorf.

Myndin Coach Carter er í heildina séð ágætis afþreying. Ef þú ert í góðum hópi þá geturðu auðveldlega skemmt þér ágætlega yfir þessu. En myndin er alls ekki góð á neinn hátt fyrir utan skemmtanagildi Samuels L. Jacksons.



Ég vil þakka “strákunum” fyrir stuðning við gerð þessa blogs. Takk strákar!

Hôrudo appu daun

Horfðum á myndina Hold Up Down (Hôrudo appu daun) einhvern tímann um daginn.

Siggi Palli varaði okkur við því að fyrri hluti myndarinnar væri góður en sá seinni væri frekar slappur og það voru orð með sönnu.

Myndin byrjar á því að tveir ungir menn í jólasveinabúningum fremja mjög óskipulagt rán í banka. Allt fer í fokk þegar að bíllinn þeirra hverfur og við tekur ein tilviljanakenndasta og klikkaðast atburðarás sem ég hef séð í bíómynd. Ræningjarnir hitta hippa sem spilar á gítar fyrir peninga í metroinu og hann flækist inn í málið á hinn ótrúlegasta hátt. Síðan blandast fleirri og fleirri karakterar inn í myndina eftir því sem á líður. Spilltir lögregluþjónar sem elta þjófana, trúaður maður í sjálfsmorðshugleiðingum sem heldur að hippinn sé jesús og margir aðrir ótrúlegir karakterar.


Jesús að brillera

Myndin er unnin á ágætan hátt og hef ég ekkert út á að setja varðandi klippingu og framistöðu leikara. Allt var þetta bara í samræmi við væntingar en þó alls ekki í neinum háklassa.

Í seinni hluta mynarinnar þá dettur hún algjörlega í ruglið. Allir karaktearnir eru saman komnir í kirkjusöfnuði þar sem að hópur uppvakninga er á staðnum og allt fer í háaloft með “rosalegum” bardagasenum. Eitursúr endir á mynd sem byrjaði þó á mjög skemmtilegan hátt.