Kvikmyndafræðiárið

Þegar skólaárið hófst vissi ég ekki mikið hvað ég væri að fara út í í Kvikmyndafræðinni. Ég vissi þó að ég myndi gera einhverjar myndir, horfa á einhverjar myndir og svo blogga eitthvað smá. Ég taldi þetta því vera þægilegt og skemmtilegt fag sem tæki ekki mikinn tíma frá öðru námi.

Bloggið var umfangsmeira og tók meiri tíma en ég hafði búist við. Ég hef þó ágætlega gaman af því að skrifa þannig að þegar ég dreif mig af stað í að blogga þá gekk það oftast ágætlega. Vesenið var að fá sig til að byrja í stað þess að falla í hina tímabundið skemmtilegu grifju frestunaráráttunnar. Ég tel þó að það kerfi að skipta stigunum niður á mánuði sé mun skilvirkara og þægilegra, fyrir bæði nemendur og kennara, en að hafa bara einn stóran lokafrest. Veit allavega að ég hefði setið sveittur fyrir framan tölvuna að skrifa búnkana af bloggum síðustu vikurnar og þá man maður bara ekki nógu mikið um myndirnar. S.s. umfangið kom mér á óvart en fyrirkomulagið gott.

Þessi er sáttur með bloggið sitt. Þetta er nú samt ekki ég.

Bóklegu tímarnir voru ágætir. Nokkrir fyrirlestrar voru þreytandi og þá sérstaklega tíminn þegar við fórum 5 sinnum í gegnum sama atriðið úr Notorius, það sveið. Fyrirlestrar nemenda eru nauðsynlegur hluti bóklegu tímanna og þótt að fyrirlestrar mínir hafi ekki verið upp á neinar tíur þá lærði maður mikið af gerð þeirra. Sérstaklega lærði maður þó af fyrirlestrum hinna nemendanna. Mjög gaman var að fá innsýn inn í fjölbreytta kvikmyndagerð fyrr og síðar í gegnum þessa fyrirlestra. Heimsóknir frá leikstjórum voru einnig frábær tilbreyting og gaman er að sjá hversu jákvætt fólk er til þess að mæta. Sérstaklega var heimsókin frá Valdísi Óskarsdóttur skemmtileg en það finnst mér líklega bara því hún var skemmtilegust.
Í vetur finnst mér ég hafa kynnst handritaskrifum og klippingu ágætlega en það sem aðallega hefur breyst er að ég er farinn að horfa með gagnrýnni augum á kvikmyndir. Ég pæli í skotunum, hvar myndavélinni er stillt upp og hversu mikið er klippt í stað þess að sogast bara inn í myndinna án nokkurrar gagnrýni.

mikil gleði og hamingja ríkti í tímunum í vetur eins og sjá má á þessari mynd

Það er einn hlutur sem ég vil gagnrýna og það er kostnaður. Mér finnst allt í lagi að fara í bíó við og við og ætla ekki að gagnrýna það. En að kaupa 3 bækur fyrir þetta fag fannst mér vera of mikið og held ég að flestir séu sammála því. Mér finnst að nemendur eigi að geta valið að nálgast efnið á netinu í stað þess að kaupa heila bók. Á ég þá aðallega við Film Directing Fundamentals sem mjög auðveldlega er hægt að nálgast á netinu. Annars held ég þó að glærurnar sem Siggi gerði dugi nokkurn veginn til þess að fá góða yfirsýn á efnið.

Of dýrt???

Skemmtilegasti hluti námskeiðsins er augljóslega kvikmyndagerðin sjálf. Að vinna í hópi vina að gerð einhvers sem maður hefur gaman að getur nánast ekki klikkað. Þó var það þannig með myndirnar eins og bloggið að oft var erfitt að byrja. Menn eru uppteknir á ólíkum tímum og annað slíkt. En þegar menn hittast til þess að pæla í handriti, fara svo og taka það upp og klippa það og sjá þannig hugmyndina þróast í raunveruleika, þá er gaman.

Bíómyndatímarnir eru fínir. Ég vil þó viðra þá hugmynd að breyta dagsetningu þeirra. Það er bara oftast þannig að í lok vikunnar þá langar mann bara heim til sín að hanga. Mótrökin eru þó þau að með þessu fyrirkomulagi tekur þetta ekki tíma af fólki sem þarf að læra undir próf í miðri viku. Aðalgallinn við bíótímana er þó að mínu mati að horft er á myndirnar á hátíðarsal. Þar eru stólarnir ekki þægilegir og maður nær einhvern veginn ekki að slappa af og njóta myndarinnar. Ég legg til að þessu verði breytt á næsta ári og í staðinn verði horft á myndirnar í Cösu kjallara. Þar getur myndast afslappaðri stemming. Nemendur myndu þá bara taka að sér að setja upp skjávarpann því margir eru í eyðu frá 14-15.

Besta myndin sem ég sá í tímunum í vetur myndi ég segja að væri Citizen Kane. Sú eftirmynnilegasta er þó án efa Man Bites Dog en henni tekst á undraverðan hátt að láta mann hlæja á milli atriða þar sem að manni blöskrar. Í henni eru atriði sem að ég mun ekki gleyma og voru alveg bara rosalega ógeðsleg… Sú leiðinlegasta er líklega Triumph des Willens. Þrátt fyrir það þá myndi ég ekki taka hana út af dagskránni því nauðsynlegt er að þjappa smá Nasistaáróðri inn í kollinn á menntaskólanemum. Að gríni slepptu þá þótti mér hún áhugaverð og passa ágætlega inn þar sem að 6. Bekkur lærir um Seinni Heimsstyrjöldina í Sögu.

Sú eftirminnilegasta

Í heildina séð er ég mjög sáttur með þennan áfanga og myndi hiklaust mæla með honum við alla sem hafa gaman af kvikmyndum. Vel er staðið að öllu, enda ekki við öðru að búast af Sigga Palla ;), og skil ég ekki ennþá hvernig Siggi fékk að kaupa Apple tölvu, góða myndavél og klippiforrit…

Takk fyrir gott ár, Anton Örn Elfarsson

Marathon Man

Horfði á myndina Marathon Man um daginn eftir ráðleggingar frá miklum kvikmyndafrömuði.
Myndin kom út árið 1976 og var leikstýrt af John Schlesinger. Aðalleikarinn Dustin Hoffman var tilnefndur til óskarsverðlauna fyrir leik sinn í henni.

Myndin fer ótrúlega hægt af stað. Okkur eru kynntir nokkrir karakterar en ekki sagt hvernig þeir tengjast innbyrðis. Sagan spynnst svo í nokkrum hlutum þangað til að myndin er sirka hálfnuð en þá tengjast hlutirnrir saman. Á þennan hátt er byggð upp spenna á tvennan hátt. Bæði vill áhorfandinn átta sig á því hvað mun gerast í hverri sögu en einnig hvernig þessar sögur og þetta fólk tengist svo saman.

Fyrstur er kyntur til sögunnar ungur maður að nafni Thomas Levy. Hann er sagnfræðinemi við Columbia háskólann og líf hans er ótrúlega rólegt og venjulegt. Hann er sonur frægs sagnfræðings sem framdi sjálfsmorð og fléttast það inn í myndina síðar. Næst fáum við að sjá frá aðeins eldri manni sem heitir Henry Levy (fáum þó ekki að vita nafn hans og áttum okkur því ekki á tengslum hans við Thomas). Sá vinnur fyrir einhvers konar leyniþjónustu. Seinna kemur svo í ljó að Thomas og Henry eru bræður. Í þriðja lagi kynnumst við svo gömlum manni. Hann fer í banka og sækir e-n ótiltekinn hlut í boxi og lætur Henry hafa, en deyr svo í bílslysi.

bræðurnir Thomas og Henry Levy í stuði

Þegar allar sögurnar hafa tengst saman um miðja mynd þá áttar áhorfandinn sig á heildarmyndinni. Vondi kallinn í myndinni er gamall nasisti að nafni Szell. Sá var tannlæknir í Auswitch og nýtti sér það starf þar til þess að stela gulli úr tönnum gyðinganna. Þegar helförinni lauk náðu hann og bróðir hans, sem er gamli maðurinn sem sprakk, að flýja með gullið í felur. Nú þegar bróðir hans var dáinn kom hann úr felum að ná í hans hluta af auðæfunum. Henry fléttaðist inn í þetta þar sem að leyniþjónustudeilin hans sá um að að “redda” hlutum sem að enginn annar vildi sjá um en þó skil ég ekki af hverju deild innan leyniþjónustu Bandaríkjanna ætti að hjálpa gömlum Nasista að ná peningunum sínum úr banka í Bandaríkjunum. En þeir komu s.s. inn í málið til þess að hjálpa Szell. Í lokinn fer allt í háa loft. Henry er drepinn og Thomas fléttast þá inn í málið. Hann lendir á tíma í höndum Szells sem hefur tekið upp á því að nota tannlæknatólin sem pyntingartæki. Atriði þar sem að Thomas er pyntaður með tannlæknaborum og öðrum slíkum tólum var sérstaklega ógeðslegt og fékk eg hroll margoft. Söguþráðurinn er í rauninni frekar flókinn og væri ég til í að horfa á myndina aftur til að freysta þess að skilja hana betur.

Szell borar í ódeyfðan munninn á Thomas, óþægilegt atriði!

Thomas Levy er leikinn af Dustin Hoffman. Í upphafi er hann voðalega feiminn og lítið ber á honum en karakterinn breytist í gegnum söguna. Eftir að hafa sé bróðir sinn deyja og verið pyntaður með tannlæknabor þá grípur heiftin hann og hann lætur þetta ekki yfir sig ganga lengur. Hann tekur því upp byssu og tekur þátt í hasarnum. Dustin Hoffman túlkar hlutverkið stórvel og hlaut fyrir það tilnefningu til óskarsverðlauna.

Coverið á DVD disknum er svolítið blekkjandi. Þar miðar Hoffman byssu að okkur og dró ég þá ályktun að myndin væri þessi týpíska hasarspennumynd þar sem að söguþráðurinn er fyrirjsáanlegur og aðaláherslan er löggð á sem flestar sprengjur og byssubardaga. En þar hafði ég rangt fyrir mér.

Ég hafði mjög gaman af myndinni því að maður þarf að hugsa til að átta sig á söguþræðinum. Að mínu mati eru það bestu myndirnar en ekki þær þar sem sagan er ekki mötuð ofan í áhorfandann. Eins og ég sagði áðan þá væri ég samt til í að sjá myndina aftur því að ýmsir karakterar og aðgerðir vekja upp spurningar hjá mér sem ég fæ ekki svarað.

Meet the Fockers

Þessi sprellaramynd með Ben Stiller var ágætis skemmtun í prófabombunni sem núna ríður yfir. Hún fjallar um ungan mann að nafni Gaylord Focker sem er á uppleið í lífinu, búinn að finna sér kærustu, Pam Byrnes, og starf og allt stefnir virðist stefna á hinn besta endi. En þegar systir Pam ætlar að gifta sig þurfa Gaylord (sem kallaður er Greg) og Pam að gera sér ferð heim til foreldra hennar þar sem að brúðkaupið verður haldið. Þegar þangað er komið kemur pælingin í myndinni í ljós (þó að titillinn gefi hana jú í skin). Faðir Pam, Jack Byrnes, er nefnilega stórfurðulegur. Fyrrverandi CIA njósnari sem er gríðarlega paranoid á kærasta dætra sinnar. Hann leggur því margskonar próf fyrir Greg og snýst myndin í rauninni um deilur þeirra á milli. Greg nær í raun að klúðra öllu sem hægt er að klúðra en þó endar allt nánast eins og best væri á kosið.

Gaylord búinn að klúðra öllu sem hægt var að klúðra

Myndin er þessi klassíska grínmynd og á köflum finnst manni það ganga aðeins of langt. Öll tækifæri til þess að búa til brandara eru nýtt og gat ég bent á allavega 5 brandara áður en punshlineið kom fram

Gaylord Focker er mjög seinheppinn maður eins. Byrjunaratriðið sýnir okkur það vel en þar fer útúrpælt bónorð hans til kærustunnar í vaskinn og á sama tíma kemst hún að því að systir hennar er að fara að gifta sig. Hann starfar sem hjúkrunarfræðingur og setur það einnig mikinn svip á hann. Eiginmaður systur Pam er læknir og mikið grín er gert að hjúkrunarfræðistarfinu. Nafnið er í rauninni það fyndnasta við karakterinn enda mikið nýtt í brandaragerð handritshöfundanna. Ben Stiller stendur sig bara eins og við má búast af honum. Oftast fyndinn en þó stundum doldið þreyttur eitthvað.

Robert De Niro leikur föður Pam, Jack Byrnes. Hann er, eins og áður sagði, fyrrverandi CIA fulltrúi og það hefur greinilega haft áhrif á lífsstíl hans. Núna hefur hann stofnað fyrirtæki sem sérhæfir sig í því að fylgjast með fólki og er því húsið hans fullt af eftirlitsmyndavélum. Hann á sterkt samband við feita köttinn sinn og hefur m.a. þjálfað hann til þess að pissa í klóssettið. Jack er ekki viss hvort Gaylord sé maðurinn fyrir dóttur sína og leggur hann því í ýmisleg próf. M.a. leggur hann fyrir hann lygapróf því auðvitað er hann með gamlan lygamæli í kjallaranum. Robert De Niro er sá sem glæðir þessa mynd lífi og mikið er hægt að hlæja að ótrúlegum uppátækjum Jacks Byrnes.
Samband Jacks og kattarins hans var einstakt!

Myndin er ekkert meira en venjuleg grínmynd. Ágætlega skrifuð með fínum bröndurum við og við sem halda manni við efnið. Sagan sem heldur þessu saman er líka bara fín og endar auðvitað ótrúlega vel með því að Gaylord og Jack sættast og hann fær leifi til þess að giftast Pam.